Stilte

Gaat u alstublieft met mij mee naar het eind van de jaren ’50 van de vorige eeuw. We zijn op een donderdag in het mooie en oude stadje Delft. We bevinden ons op de wekelijkse markt, gelocaliseerd tussen De Nieuwe Kerk en het oude raadhuis. Mijn opa was een marktkoopman. Hij verkocht ondergoed voor vrouwen en mannen. Destijds waren dat beslist geen niemendalletjes. Dan moet u eerder denken aan dik wollig ondergoed, grote directoirs voor de dames en lange Jaeger onderbroeken voor de mannen. Jansen en Tilanus vond men in die tijd al behoorlijk vooruitstrevend met hun productrange. Ik was een jongetje van 8 á 10 jaar en mocht een tweetal vakken onder mijn hoede nemen. Eén vakje met kleine kindermaatjes voor 69 cent per stuk en een vak met de iets grotere kindermaatjes van 98 cent per stuk. De rol van handelaar beviel me best, maar ik was natuurlijk nog wel een kind en moest regelmatig even de benen strekken en kijken wat er zoal te beleven viel op die markt. Bovendien zeurde ik opa gek om zakken patat (25 cent per zakje). Kortom, ik amuseerde mij opperbest gedurende de ‘grote vakanties’.

Als ik dan zo’n wandelingetje maakte over de markt, kwam ik op een zeker moment langs De Nieuwe Kerk en ik had ontdekt, dat in die kerk een imposant graf was te vinden. Het praalgraf van Willem van Oranje. Vanwege mijn grote belangstelling voor vaderlandse geschiedenis vond ik die plek erg, nee, héél erg interessant. Ik opende dus vaak de grote, zware houten deur van de kerk om weer eens met open mond naar het monument van de Vader des Vaderlands te gaan kijken. En nu komt het. Je stapt uit een wereld van geluiden en na het sluiten van de kerkdeur was het stil. Oorverdovend stil.

Deze stilte kan ik nog steeds oproepen. Zelfs na ongeveer zestig jaar nog. Hoe jong ik ook was, deze stilte maakte een diepe indruk op mij en zo heeft het ongrijpbare fenomeen ‘stilte’ sinds die periode in mijn leven altijd een betekenisvolle invloed uitgeoefend op mijn welzijn. Dat valt het beste op, wanneer er ongevraagd en ongewenst geluiden waarneembaar zijn. En van alles maakt geluid en het liefst zo hard mogelijk. Men denkt dan beter gehoord te worden.

Ik realiseer me, dat het groepje stltesympathisanten steeds kleiner wordt. Een reden temeer om beeldend werk te maken, dat juist déze mensen een korte en kleine ontsnappingsmogelijkheid geeft. Stilte! Heerlijk. En zo hard mogelijk!